Geschiedenis van de French Cancan

In het begin van de 19e eeuw waren zowel openbare als besloten bals populair in hotels, waar de Parijse bourgeoisie van de Belle Époque graag bijeenkwam. Het was in deze context dat voor het eerst de chahut of chahut-cancan verscheen, later bekend als cancan of coincoin, een galop die als paar werd gedanst op bals en in cabarets. In die tijd dansten vrouwen het op een zeer gedurfde, zelfs liederlijke manier, met lange jurken die lichte onderrokken en gespleten broekjes onthulden. Wanneer hun benen werden opgetild, werd de kleding zeer erotisch. Aanvankelijk werd de cancan afgekeurd door voorstanders van traditionele moraal, en de praktijk was beperkt tot meisjes met een als "losbandig" beschouwde moraal.

In 1850 nam Céleste Mogador, de ster van de dansgelegenheid Le bal Mabille, het fenomeen "cancan" over en verzachtte het om de populariteit ervan te vergroten. De resulterende nieuwe dans duurde iets meer dan tien minuten, waarin vrouwen huppelden en wiegden in rijen naast elkaar, met het gezicht naar het publiek, op het ritme van opzwepende muziek. De franjes van de lange jurken bleven behouden, maar dit keer verborgen ze gesloten broekjes eronder. Deze moreel meer aanvaardbare cancan door de autoriteiten werd vervolgens omgedoopt tot Franse cancan (French Cancan).

Zijn populariteit is ook te danken aan danseressen zoals La Goulue, een beroemde artieste van Moulin Rouge, die de regels van de cancan zoals we die vandaag kennen, heeft vastgesteld. Maar het was een andere geweldige danseres van het Moulin, Nini Pattes en l'air, die het na 1894 als eerste onderwees. Zo verwierf de French Cancan zijn roem binnen de muren van de windmolen op de heuvel van Montmartre, die het sindsdien nooit heeft verloren. Het Moulin Rouge en zijn danseressen blijven tot op de dag van vandaag zijn bezoekers betoveren.

De French Cancan schudt ook het podium van een ander cabaret, dat van het Paradis Latin, waar de energieke danseressen je blijven verrassen met hun kleurrijke optredens! De acrobatiek van de danseressen betovert het publiek, en hun opvallende rokken doen de hoofden tollen. Sinds april 2015 kun je een andere demonstratie van de French Cancan zien in het Lido de Paris.

Als onderdeel van de populaire cultuur zijn de regels van de French Cancan behoorlijk flexibel en behoren ze toe aan iedereen die het danst. De veelzijdigheid van de stappen komt ook doordat er geen school is die de cancan onderwijst, behalve die van Grille d'Égout en Nini Pattes en l'air. Enkele stappen zijn echter voor alle danseressen hetzelfde gebleven, zoals de beroemde beweging van het been in de lucht, met alle franjes omhoog!

De French Cancan heeft zich snel naar het buitenland geëxporteerd dankzij de Engelse producent Charles Morton, die de Engelssprekenden wilde verleiden door hen kennis te laten maken met de Franse seksuele vrijheid. De Engelse en Amerikaanse toeschouwers van die tijd werden al snel dol op deze dans, die voor hen niet alleen alle excessen van de Franse hoofdstad symboliseerde, maar vooral het gevoel van zorgeloosheid en levensvreugde dat heerste in de Belle Époque.

De cancan kristalliseert tot op de dag van vandaag het beeld van een frivool en feestelijk Parijs, waar amusement, provocatie en emancipatie de kernwoorden zijn. De cancan is ook het symbool, voor sommigen, van de eerste aanzetten tot seksuele bevrijding en emancipatie van de vrouw. Want deze keer is het zij die verleidt en de dans leidt!